Ο Μιχάλης Μήτρου 6 χρόνων από το Λεβίδι Αρκαδίας, χάθηκε μυστηριωδώς στις 25 Ιουνίου του 1985. Το ζωηρό γλυκό αγόρι, έπαιζε ξέγνοιαστο με τ’ αδέλφια του στο όμορφο χωριό όπου ζούσαν…

Μια μέρα, κάποιοι παραπλάνησαν τον μικρό Μιχάλη, χρησιμοποιώντας σαν δόλωμα λίγες καραμέλες… Όταν οι καμπάνες του χωριού σήμαναν συναγερμό, ήταν πια αργά… Ότι απέμεινε από το αγοράκι είναι μια ασπρόμαυρη φθαρμένη φωτογραφία του, ο βουβός πόνος και ένα τεράστιο, βασανιστικό «γιατί»… Το μυστικό του έμεινε «θαμμένο» όλα αυτά τα  χρόνια, για κάποιο λόγο…

«Έδωσαν καραμέλες στο παιδί και το άρπαξαν απ’ το δρόμο…»

Σήμερα είναι ένα καταπράσινο λιβάδι. Το 1985 όμως εκεί στην περιοχή Νενίνος της Αρκαδίας, η οικογένεια Μήτρου διατηρούσε τη στάνη της από όπου προερχόταν και το εισόδημα της. Από κει ξεκίνησε το θρίλερ του μικρού αγοριού που έμεινε θαμμένο για χρόνια… Ο ρεπόρτερ της εκπομπής βρέθηκε στο σημείο μαζί με την Βασιλική Μήτρου την μεγαλύτερη κόρη από τα πέντε παιδιά της οικογένειας.

Η ίδια περιέγραψε στον δημοσιογράφο τι συνέβη τη μέρα που χάθηκε ο μικρός της αδελφός. «Όπως κάθε μέρα εκείνο το πρωί ξεκινήσαμε όλα τα παιδιά μαζί με τον πατέρα και τον παππού μας για να πάμε στο μαντρί. Πίσω στο χωριό έμεινε η μητέρα μου με τη μικρή μου αδελφή, που τότε δεν είχε καν χρονίσει. Σαν παιδιά βοηθούσαμε στις δουλειές και μέναμε στη στάνη αρκετές ώρες. Όσο βοσκούσαν τα πρόβατα, εκεί τρώγαμε, εκεί παίζαμε…

Εγώ ήμουν μόλις οκτώ χρονών. Κανείς μας δεν μπορούσε να φανταστεί αυτό που θα βιώναμε με τον χαμό του αδελφού μας του Μιχάλη. Στιγμάτισε για πάντα τη ζωή μας… Εξαφανίστηκε από αυτό εδώ το σημείο το μεσημέρι της 25ης Ιουνίου του 1985… Το παιδί το πήραν κάποιοι που του έδωσαν καραμέλες και τους εμπιστεύτηκε…», τόνισε στο «Τούνελ» η Βασιλική Μήτρου.

Τις πρώτες ώρες της εξαφάνισης οι συγγενείς κυριολεκτικά όργωσαν την περιοχή για κάποιο ίχνος του μικρού Μιχάλη. Την επόμενη μέρα ειδοποίησαν την αστυνομία. Για τα δεδομένα εκείνης της εποχής, υπήρξε μια σημαντική κινητοποίηση καθώς στις έρευνες συμμετείχαν ομάδες του στρατού, αλλά και διασωστών με ειδικά εκπαιδευμένα σκυλιά, χωρίς όμως αποτέλεσμα.

Η διαδρομή που ακολούθησαν τα τέσσερα αδέλφια τη μοιραία μέρα

Ο αγροτικός δρόμος περνάει από το σημείο που άλλοτε ήταν η στάνη της οικογένειας και καταλήγει στον κεντρικό που συνδέει τα γύρω χωριά. Στη διαδρομή της επιστροφής στο Λεβίδι, τα  δύο μεγαλύτερα κορίτσια προπορεύτηκαν και πίσω ακολουθούσαν τα δύο μικρότερα παιδιά. Ο Μιχάλης που τότε ήταν έξι χρόνων, με την επτάχρονη αδελφή του Χριστίνα.

«Αφού περάσαμε τον κεντρικό δρόμο γυρίσαμε και τους είδαμε να μας ακολουθούν. Δεν ήταν για μας κάτι ασυνήθιστο να μένει κάποιος για λίγο πίσω, ήταν μια διαδρομή που κάναμε καθημερινά. Δεν φοβόμασταν… Ήταν αθώες εποχές, όλοι, μικροί μεγάλοι που μέναμε στο Λεβίδι, ακολουθούσαμε αυτή τη διαδρομή», είπε η Βασιλική Μήτρου.

Είχε περάσει αρκετή ώρα από τότε που τα δύο κορίτσια έφτασαν στο χωριό και συνειδητοποίησαν πως τα δύο μικρότερα αδέλφια τους δεν είχαν φανεί. Γύρισαν πίσω και βρήκαν τη Χριστίνα μόνη της να κλαίει.

Το μικρό κορίτσι  τους είπε πως σταμάτησε μπροστά τους ένα κόκκινο αυτοκίνητο με ένα ζευγάρι. Η γυναίκα βγήκε από το αμάξι, τους πλησίασε και τους έδωσε καραμέλες. Απευθύνθηκε στον Μιχάλη με το όνομα του και του είπε να μπει στο αυτοκίνητο για να τον πάει στον πατέρα του.  Η Βασιλική δεν αποκλείει το γεγονός το ζευγάρι να είχε σχεδιάσει την απαγωγή και να γνώριζε τη διαδρομή που ακολουθούσε το παιδί.

«Εδώ κρύβεται ένα τεράστιο μυστικό…»

Η Βασιλική δεν θα ξεχάσει ποτέ τη στιγμή που έφυγε από το χωριό για να βρει τα μικρότερα αδέλφια της. Τότε που έμαθε την εξαφάνιση του μικρού Μιχάλη…

Από το βουνό όπου βρισκόταν το μαντρί της οικογένειας της, μίλησε ταραγμένη στο «Τούνελ».

«Εδώ κρύβεται για χρόνια ένα μεγάλο μυστικό που πρέπει να αποκαλυφθεί… Το μόνο που ζητάω είναι να μιλήσουν όσοι ξέρουν. Πιστεύω πως κάποιοι γνωρίζουν τι έχει συμβεί και τους παρακαλώ να μας βοηθήσουν να μάθουμε την αλήθεια, όσο πικρή κι αν είναι…. Έχουν περάσει περίπου τρεις δεκαετίες ιδιαίτερα ψυχοφθόρες για την οικογένεια μου. Δεν ξέρουμε τι να κάνουμε… Να του ανάψουμε ένα κερί; Να τον κλάψουμε; Αν ζει; Να μην βρω τον αδελφό μου; Να μην ξέρει ότι υπάρχουμε και ότι τον αναζητούμε;», είπε συγκινημένη…

Οι κάτοικοι «ξεθάβουν» το θρίλερ του παιδιού…

Οι άλλοτε χαρούμενες οικογενειακές αναμνήσεις στο χωριό Λεβίδι που μεγάλωσαν τα παιδιά της οικογένειας Μήτρου, έχουν πια σβήσει. Ο χρόνος στην αυλή του πατρικού τους που κάποτε έπαιζαν ευτυχισμένα, μοιάζει να έχει παγώσει…

Συγγενής περιέγραψε στο «Τούνελ» τις πρώτες αντιδράσεις των κατοίκων όταν έμαθαν πως ο μικρός Μιχάλης χάθηκε. «Δεν δώσαμε σημασία, σκεφτήκαμε πως κάπου θα είχε πάει και θα επέστρεφε. Οι ώρες όμως περνούσαν κι όλοι οι κάτοικοι ξεκινήσαμε να ψάχνουμε. Μετά ήρθε και ο στρατός… Πολλά ακούστηκαν, πως τον πήρε ένα αμάξι, πως τον είδαν στο βουνό και ψάχναμε στα πηγάδια, πως τον σκότωσαν, δεν ξέρουμε ποια είναι η αλήθεια…», είπε χαρακτηριστικά.

Άλλος κάτοικος θυμάται το μικρό ζωηρό αγόρι που περνούσε από το καφενείο του κι έπινε πορτοκαλάδα. Όλα άλλαξαν όταν ξαφνικά μια μέρα οι καμπάνες του χωριού σήμαναν συναγερμό. «Ο πατέρας του τότε ήταν μεγάλος σε ηλικία και δεν βγήκε να ψάξει… Πολλά ειπώθηκαν, αλλά κανείς δεν ξέρει τι πραγματικά συνέβη… Μπράβο στις αδελφές του που συνεχίζουν την έρευνα. Όποιος γνωρίζει κάτι πρέπει να μιλήσει. Αν ζει θα είναι ένα παιδί που δεν θα ξέρει από πού κατάγεται… Μακάρι να βρεθεί και να δώσει μια ελπίδα στην οικογένεια», είπε στο «Τούνελ».

Ο ταχυδρόμος του χωριού ανέφερε στο «Τούνελ» πως είχε δει το μικρό αγόρι σε μια βρύση που βρίσκεται σε απόσταση περίπου ενάμιση χιλιόμετρο από το χωριό. Δεν μπορεί όμως να πει με ακρίβεια αν ήταν την ίδια μέρα που χάθηκε. «Γεγονός είναι πως το παιδί δεν αναζητήθηκε αμέσως, τις πρώτες ώρες», είπε χαρακτηριστικά. «Ή το έκλεψαν ή το σκότωσαν… Αυτό ακουγόταν τότε στο Λεβίδι. Αν κάποιος ξέρει κάτι για την εξαφάνιση, πρέπει να το αποκαλύψει», ανέφερε ο ιερέας του χωριού.

Σε ποιο αγνοούμενο παιδί ανήκουν τα οστά;

Οι κάτοικοι της περιοχής θυμούνται ακόμα τις αγωνιώδεις προσπάθειες της οικογένειας να βρουν το μικρό αγόρι τις πρώτες μέρες της εξαφάνισης. Βοσκός στο σημείο που άλλοτε ήταν η στάνη της οικογένειας Μήτρου, μίλησε το «Τούνελ». Είχε νυχτώσει όταν η Βασιλική τον συνάντησε και γεμάτη αγωνία τον ρώτησε αν είχε δει τον αδελφό της. Την άλλη μέρα η αστυνομία όργωσε τα γύρω βοσκοτόπια χωρίς αποτέλεσμα.

Ο βοσκός μίλησε στο «Τούνελ» και για την αναστάτωση που είχε προκληθεί χρόνια αργότερα από τον εντοπισμό ενός κρανίου και οστών στην κοντινή περιοχή Νούδημος. «Τα είχε βρει ένας κυνηγός και θυμάμαι που είχε έρθει η αστυνομία και είχε μαζευτεί κόσμος. Αν δεν απατώμαι το σημείο αυτό είχε ψαχτεί και στις πρώτες έρευνες που υπήρξε μεγάλη κινητοποίηση, αλλά κανείς δεν είχε δει τότε το ανθρώπινο κρανίο που βρήκαν αργότερα. Ούτε εγώ που έβοσκα τα πρόβατα μου εκεί, είδα ποτέ κάτι το περίεργο…», είπε στην εκπομπή ο βοσκός.

Όταν βρέθηκαν τα οστά, η αστυνομία ειδοποίησε την οικογένεια Μήτρου. «Μας είπαν πως θα τα έστελναν για εξέταση DNA, χωρίς να μας διευκρινίσουν, αν ήταν θαμμένα ή εκτεθειμένα. Ποτέ δεν μας πήραν πίσω για να μας πουν λεπτομέρειες,  αν είχαν καταλήξει κάπου… Μέχρι και σήμερα που μιλάμε δεν γνωρίζουμε κάτι», είπε χαρακτηριστικά. Το μόνο που έχει τα χέρια της η οικογένεια είναι ένα έγγραφο που αναφέρει πως μέρος των οστών αυτών είναι ανθρώπινα, ανήκουν πιθανότατα σε αγόρι ηλικίας 7 με 10 χρόνων και συμπίπτουν χρονολογικά με την εποχή που χάθηκε το παιδί. Δεν κατέστη όμως δυνατό να εξαχθεί γενετικό υλικό για ταυτοποίηση.

Το αμάξι που πήρε τον Μιχάλη όπως ισχυρίστηκε η αδελφή του, ίσως συνέχισε στην ίδια διαδρομή που οδηγεί προς Βυτίνα Βλαχέρνα, Πάτρα και Πύργο. Η Βασιλική μίλησε στο «Τούνελ» για ένα ακόμα περιστατικό που έκανε ιδιαίτερη εντύπωση στην οικογένεια όταν χάθηκε το μικρό αγόρι. «Ο Μιχάλης είχε ένα σκυλάκι που το αγαπούσε πολύ. Τη μέρα που χάθηκε, το σκυλάκι ήταν στο μαντρί. Το επόμενο πρωί εξαφανίστηκε…», είπε χαρακτηριστικά.

Στην ευρύτερη περιοχή υπάρχει μια ακόμα ανοιχτή πληγή με θύμα ένα άλλο μικρό αγόρι. Ο Γιωργάκης Παρασκευόπουλος χάθηκε μυστηριωδώς στις 24 Ιουνίου 1992 σε ηλικία 10 χρόνων, στο χωριό Δήμητρα, στην ορεινή Γορτυνία. Οι αδελφές του Μιχάλη ήρθαν σε επαφή με τους συγγενείς του αγνοούμενου παιδιού. «Όταν βρέθηκαν τα οστά, ζήτησα να συναντηθούμε προκειμένου να συνεργαστούμε για να δούμε αν ανήκουν στον αδελφό μου ή στον Γιωργάκη, αλλά εγώ δεν γνώριζα τότε πως δεν μπορούσε να εξαχθεί υλικό για ταυτοποίηση. Απλώς ήλπιζα…», τόνισε.

Η ίδια απηύθυνε δραματική έκκληση στους κατοίκους να προσπαθήσουν έστω και σήμερα να θυμηθούν,  για να βρεθεί κάποιο στοιχείο που θα τους βοηθήσει. «Όποιος είδε κάτι ας παραμερίσει τον φόβο κι ας μιλήσει έστω και ανώνυμα. Να μάθουμε την αλήθεια θέλουμε, όχι να κυνηγήσουμε κάποιον. Έχουμε μόνο μια φωτογραφία του Μιχάλη… Την κοιτάμε και του μιλάμε γιατί θέλουμε ακόμη να νιώθουμε πως είναι δίπλα μας… Μ’ αυτήν την ελπίδα ζούμε…», κατέληξε συγκινημένη.